Verhalen
Het maken van een nieuw stadsdeel waar het prettig wonen is aan het water en tussen het groen mist nog de x-factor. Het zijn de mensen die de stad maken.
Bewoners, ondernemers, makers, kunstenaars en studenten die de Rivierzone een gezicht geven. Persoonlijke verhalen, waargemaakte dromen en ambities als een wenkende perspectief aan de horizon. Waarbij Vlaardingers durven en doen.
Een verlaten tennisbaan, oude sportkantine, wilde plannen en een doeltreffende missie. Dát had Johannes Steendam nodig om in de Rivierzone te beginnen aan zijn nieuwe droom.
Een plek waar kunst wordt gemaakt, getoond en besproken. Neck of the Woods is zijn speelveld en hij nodigt iedereen uit om mee te doen.
Sinds september 2024 runt hij zijn kunstgalerie/artspace midden in District U. In de voormalige sportkantine van het Unileverterrein en letterlijk óp de oude tennisbaan. De naam ‘Neck of the Woods’ is bewust gekozen. Johannes: “In het Amerikaans betekent het ook wel ‘jouw speelveld’. De plek waar je verblijft.” En dat is hij aan het creëren: geen witte kubus met spotjes op een kunstwerk. Wel een levendige plek met ruimte voor creativiteit.
Acht tot tien keer per jaar organiseert hij tentoonstellingen. Welke precies, staat nog niet vast. “Wel is het thematisch en meestal in groepsverband. Sowieso eentje met Tommaso Fattovich, een Italiaanse kunstenaar. Hij maakt gelaagd, abstract werk. Ik wil het combineren met een sterke vrouwelijke kunstenares.”
Zelf is Johannes ook kunstenaar. Zijn eigen werk, gemaakt met gebruikte motorolie, zoekt de grens op tussen abstractie en het landschappelijke. Maar, zegt hij: “Neck of the Woods draait niet om mij. Het gaat erom wat er hier ontstaat. Ik wil een kunstcommunity opzetten.” Daarom organiseert hij elke vrijdag de Kunstwissel, waar één werk van een kunstenaar centraal staat. “We praten erover, onthullen het en borrelen na. En dan ontstaan de mooiste gesprekken en ideeën. Iedereen is welkom, ben je kunstenaar en wil je je werk laten zien? Doe mee!”
Dat het hem zelf niet aan ideeën ontbreekt, blijkt uit de zes vrachtwagenopleggers op de tennisbaan. Het idee? Er betaalbare werkplekken van maken. Johannes: “Ik zorg voor een deur, raam en elektra. Wil je iets anders, zoals een hutje op het dak? Ga je glorieuze gang. Maak er iets moois van, zou ik zeggen!” Ook wil hij kleinschalige evenementen op het terrein organiseren. “Een kans om hier het culturele ecosysteem te laten groeien. Een werkplek, projectruimte, kleine expo of makersmarkt? Ik noem het pionieren met een missie.”
Die missie van Johannes is duidelijk “Het kunst- en cultuurklimaat van Vlaardingen weer een impuls geven, samen met bestaande en nieuwe partijen.” Over twee jaar hoopt hij dat het terrein vol leven is. Met tentoonstellingen, kunstwissels en hier en daar een klein festival. “De kunst is te koop en de ruimte te huur. Heb je goede ideeën? Die hoor ik graag. Ik ben ook maar één iemand. Samen kunnen we hier pas echt iets moois opbouwen.”