Verhalen
Het maken van een nieuw stadsdeel waar het prettig wonen is aan het water en tussen het groen mist nog de x-factor. Het zijn de mensen die de stad maken.
Bewoners, ondernemers, makers, kunstenaars en studenten die de Rivierzone een gezicht geven. Persoonlijke verhalen, waargemaakte dromen en ambities als een wenkende perspectief aan de horizon. Waarbij Vlaardingers durven en doen.
Haar atelier van kunstenaar Martijntje Cornelia is te vinden in een historisch pand aan de KW-haven ZZ 20 met op de gevel Rokerij en Drogerij. Via een steile trap en een lange gang bereiken we haar atelier.
Op tafels en in kasten liggen kristallen van roze, rode, oranje kleuren. Ze maakt beelden van gesponnen suiker dat in de loop van de tijd verandert in een keihard materiaal.
Geen verf, klei of marmer als basismateriaal voor haar kunsten, maar een zachte kleverige substantie waar ze een keihard kleurrijk middel van weet te maken. De Vlaardingse Martijntje was 17 jaar toen ze in 2007 naar de kunstacademie ging in Rotterdam om te studeren en de wereld te ontdekken. Ze droomde over mode, styling, fotografie en het voorspellen van maatschappelijke trends. Tot ze in een les terecht kwam waar ze met haar handen aan het werk moest. Martijntje: “Dingen maken, proberen en gewoon doen.”
Het kleurig snoepgoed waarmee ze werkte veranderde onder haar handen in een ander type materiaal. Ze zegt hierover: “Dit was een magisch mooi moment.” Ze wist dit is het! Haar docent zei: “Besef je wel dat hier geen droog brood mee te verdienen valt.” Martijntje zette desondanks deze waarschuwing door: “De suikerspin is verrassend materiaal. Na 13 jaar van experimenteren kan ik er zoveel meer mee maken.”
Ze maakt grote beelden van de gesponnen suiker. Een luchtig laagje suikerspin laag voor laag laten uitharden. Bloed zweet en tranen in roze, rood, paars of een groene tint. Hele mensfiguren tovert ze uit de gesponnen suiker, zowel voor musea, galeries en verzamelaars. Monnikenwerk.
De stukken suikerspin die ze dertien jaar geleden in haar beginperiode maakte zijn nog steeds keihard en schitterend van kleur. Van de overblijfsels van de kunstwerken maakt ze ook juwelen, zoals oorbellen. “Ik hergebruik alles.”
Martijntje is blij dat ze destijds niet naar haar leraar luisterde. “Ik doe wat ik wil en ben nog steeds zelfstandig.” Lachend: “Je eigen koers durven varen, dat is typisch Vlaardings”.